این ها گوشه ای از زحمات ابراهیم پورباقر است برای پیکتوگلیف کردن زبان دری وریِ فارسی در مدت بیست سال، زبانی پر از حشویاتِ مزخرف که نیازی بر وجودشان نیست، زبانی که نمی شود در آن ماضی مستمر ملموس را به همان صورت در مستقبل صرف نمود، زبانی که تکلیف ضمایر در آن مشخص نیست و قواعدی برای مباحث شنیداری آن وضع نگردیده
