بی کلاهی حصیری بر سر و گوشی بر کف، با چشمانی که روشن نیست، در سایه سارِ آفتابگردان هائی که امسال چند برابرِ رویاهام قد کشیده اند، تهران را بیاور اینجا نازنین، با پرندگانِ خاکستریش برای خوردنِ این دانه ها، تهران را بیاور اینجا با تمام قلم مو هاء ایستاده منتظر برای نارنجی شدن، تا بچه لاکپشت ها دوشِ آفتاب بگیرند کنارِ ساحلی که بسیار نزدیک است به خورشید